Хайдаб таабай буу барижа агнаашьегүй һаа, хоёр баабгайе мухарюулһан юм гэжэ нютагайнь үбгэд хэлсэдэг.
   «Буу баряагүй аад, аяар хоёр баабгай алаһаниинь хэршье үнэн юм, бү мэдэе», - гэжэ һанаһан аад, тэрээн тухайнь би дуулахадаа үнэншѳѳ һэм.
   Үни хада, үшѳѳ залуу ябахадаа, тэрэ бүлюугэй шулуунда гэжэ орьёл торьёл байсануудтай, үдхэн ехэ ой модотой Бугатын эхин гэжэ Саяан уулын нэгэ жалга хүрэтэр ошоод, гэртээ бусажа ябаа һэн.
   Моритой хүнтэй адли шахуу болотороо ургаһан үдхэн тэрэнги соогуур ошоһон нариихан зүргѳѳр шулуугаа үргэлһэн Хайдаб доошолжо ябаба. Наран орохо дүтэлэнхэй, һэб-һэбхэн һэбшээн нюурыень үлеэнэ. Нэгэ бүлэг үдхэн тэрэнгиие тойрожо ябатараа, ѳѳрһѳѳнь хорёод алхам урда, байсын эгээл эгсэ эрмэг дээрэ һабараараа юушьеб даа онгилжо байһан аймшагтай томо баабгайе тэрэ харажархиба.
   Хайдаб ухаангүй ехээр сошоһондоо, баабгайһаа байха үхэдэл шүдхэрэй бахардан унама муухайгаар хашхараад, мэдээ табижархиба.
Һанаа амархан байһан баабгай бүдүүн эрэ хүнэй галзуу хашхараанһаа ехээр сошожо, ойлгомторгүй даб гэхэдээ, байса руу халтиршаба.
   Тэрэнэй оог хуугай оршон тойрониие удаан доһолгоо һэн гэлсэдэг.
   Хайдаб айл соо ороһон хойноол мэдээ ороһон байгаа. Баруун тээшээ харахадань, наран оройдоо хүдэлѳѳгүй мэтэ байба. «Аяар арбаад модо холоһоо яагаа түргэн гүйжэ ерээ гээшэбиб?» - гэжэ Хайдаб ехээр гайхаһан юм ха.
   Амяа абажа ядан, пүлхыжэ улайшанхай юумэн тэрэнэй орожо ерэхэдэ, һамганиинь: «Шимни юумэндэ үлдүүлээ гүш?» - гэжэ асуугаа һэн гэхэ. Теэд Хайдаб һалганан шэшэрхэһээ бэшэ юушье дуугаржа шадаагүй. Харин болоһон энэ ушар тухайгаа хүнүүдтэ һүүлдэ хѳѳрэхэдэнь, ангуушад: «Үндэр байсаһаа халиһан баабгай тэһэ унажа үхэһэн байха», - гэжэ хэлсээд, ошожо үзэхэ гэжэ шиидэбэд ха.
   Үнэхѳѳрѳѳшье, томо гэгшын баабгай арбаад сажан үндэртэй эгсэ байса дээрэһээ унахадаа, бодохо тэнхээгүй хэбтээ һэн ха. Ангуушад тэрэниие үбшэжэ, арһа мяхыень асарһан, айл аймагаараа булта садаһан байгаа. Хайдаб ѳѳрѳѳ арбан пүүнтэ ѳѳхэ эдиһэн юм гэдэг.
   Энээнэй һүүлдэ, хорёод жэл үнгэрһэн хойно, намаршагаар Хайдаб саһан оройтой Саяан уулаһаа доошоо нэмжыһэн тужа модоор элбэгшэг Хандагайта гэжэ газарта мойһондо ошоһон байгаа.
   Хүнэгѳѳр дүүрэн мойһо шобтороод, гэртээ бусаха гэжэ ябатараа, үдхэн хара шэлбэһэтэй үндэр хушын оройдо нэгэ юумэнэй хүдэлхые обёоржорхибо. «Хүнһѳѳ бэшэ юун иимэ үндэр хушын оройдо гараха һэм», - гэжэ бодобо. «Хүб-аа! Һамарай хойноһоо абиржа ябаһаар унажа бү орхи! Яагаа дээрэ гарашоо хүмши?» - гэжэ дороһоонь ооглобо ха. Тиихэтэйнь хамта үнѳѳхинь жэгтэй муухайгаар хашхараад, хушын гэшүүһэнүүдые хуха нуга дараһаар, доошоо унажа ерэбэ. Газарта тэрэнэй пүс гэхэтэйнь сасуу Хайдаб ошожо хараба. Хүбшын хара баабгай оборготошоод, урдаһаань айхабтар ехээр энеэжэ байһандал, шүдѳѳ ирзайлганхай хэбтэбэ.
   Хайдаб гэр тээшээ харайһанаа мэдэдэггүй.
   Нэгэ бага уушхаржа, энэ ушараа зондоо дуулгахадань, тэдэнь хүбшэ ошоһон байгаа. Тэндэнь, үнэхѳѳрѳѳ, модонһоо унажа гэмэлтэһэн баабгай Хайдабай шэдэһэн хүнэгтэй мойһоной хажууда хэбтээ һэн гэлсэдэг…
   Хайдаб таабайтай ушарһан уршагта һонин ябадалнууд олон. Зүгѳѳр тэдэнь булта үнэн болоһон аад, заримдаа гайхахаар байдаг.

You have no rights to post comments