Оонигорхон нюдѳѳ арай шамай нээжэ, ойро тойроноо хараашалнаб. Үглѳѳнэй наран мандашанхай, тиигээд лэ һэреэ юм байнаб. Ойлгон гэхэдээ, голой эрьедэ горзойжо хэбтэнэб.
Гайха тагна! Үгы байза, үсэгэлдэр Хуурлиг ошохоёо бэлдэхын ехээр бэлдээд гараа бэлэйб. Малай эмшэн хадаа ходол хүдѳѳ, холо ойрын малшадаар ябагдажал байгша. Малшад намайе һайн эмшэн гэжэ магтагша юм. Урмашуулхаш саг байдаг даа. Ѳѳрѳѳш оролдоол бэзэб, бүхы һэргылэлгын тарилга хэхэ, шуһа абаха, заһаа маһаа хуул сагтань хээд лэ байгшаб. Тэрэ акт мактнуудыешье даа, тад-няд байса бэшээд лэ байгшаб, ородоор хэлэбэл, «комар носа не подточит». Тиигээд баһа «нохой долёохоороо, хүн хэлэхээрээ» ха юм даа. Хэрэгтэйдэнь хүүесэ хэлээд, хааяса зугаалаад, уһан дээрэ үрмэ тогтоогоогүйшье бол, амандаа адалга, хэлэндээ хэдэргэ болоһон һамгадые, дээрээ ахагүй ноёдыешье торгоод лэ байгшаб.
Һэй даа, һая юун болоо гэжэ һананат?! Совхозой тарган ноён, малаан дарга намайе дуудажа ерүүлээд, минии табиһан хоёр акт урдамни хаяад лэ, уур суураа багтаажа ядан, шүлһѳѳ сэсэргэжэ байжа:
- Шал худал акт табяаш! Иигэжэ ши, малай эмшэн нэрэтэй амитан, хамтын зѳѳри хороожо байнаш, - гэжэ, пүлхэгэрхэн нюдаргаараа остоол шаагаад абаба. - Сагдаа магдаада мэдүүлхэм! Порхороорто бэшэхэм! Түрмэ шорондо һуулгахаб шамайе, нохойн годон! – гэжэ, долёобороо ёдогонуулан, - үнэ сэнгынь, яла салынь түлүүлжэл һалахаб! Зарплат салинһааш даруулхаб! Нюсэгэн, салдаган болгохоб шамайе, хара нохой! – гэжэ, остоолоо баһа шааба.
Юун болоод, энэ дээрээ ахагүйб гэжэ һанагша ноёмни иитэрээ намда уланхатан оробоб гэжэ таанадтаа зугаалһуу.
Бадматан гэжэ даа, эгээл тарган һайн, эгээл тарган хоёр үхэрѳѳ харангүй, уһанда оруулжархёо… Гуйба туйбал даа намаяа. «Һайн бэлэйш даа, Гоншог манай Гармаевич. Муу тэнэг маанадаа ялада бү унагаагыш даа, түрмэ шороной үүдэ үрхэ бү нээлгыш даа! Абарыш даа, хайрлыш!», - гээд лэ, уй-хай боложо, хүлдэм унажа байхадань, яахабиб даа, сагаан һанаатай, сэдьхэл нимгэнтэй байхадаа.
Юунэй түлѳѳ аяар табан жэл Буряадай сельхозхые талхяа хүнбиб, хоёр акт зохёожол орхёо бэлэйб. Халзан даргынгаа гашайе намдууханаар шагнад гээд эхилбэб даа:
- Заа гэжэ, ноёнхай, - шүрдэгэр нариханш һаа, гозогор долёобороороо актнууд руу заажа, - уншаа гүт? – гэжэ нялууханаар даа һурабаб.
Тэрэмни тэһэрэн алдажа, тэзэгэр гэдэһээ оболзуулан, баһал ганиршаба.
- Үхэһэн, хатаһан хойноо! Уһанда хосорһон амитадые үхэлэй шанга үбшѳѳр үбдѳѳд үхѳѳ гэжэ хаанаһаа һанаад бэшээбши?! Би ѳѳрѳѳ хоёр шэхээрээ дуулаад, үнэн ушарыень долоо мэдээд байнаб! – гэжэ, торшогорхон үбсүүгээ шааба.
Дэлгэрэнгыгээр 47-дохи дугаарта.
