Батожаргал ГАРМАЖАПОВ

Гэр тухай бодолнууд
Поэмэ 

I

Алтан богоhоёо алхалhаар удаан
Аласай замда аяшаран ябагдаа.
Гэзэгэтэн гараhан гэрэйм утаан
Гэдэргээ бусахым даллаhаар зандаа.
Гуламтым ошон зүрхыем жэгнээд,
Гунигай hабарта сэдьхэлни баригдан,
Тоонто нютагаа жэгтэй hанаад,
Тэхэрин бусахаар мүнөө зоригдоо.
Эмгэн буурал эхэ мэтэл,
Эжэл гэрни намаяа угтахал.
һаяхан бусаhан эзэеэ hэтэл һанаа зобонгёор шэртэн байхал.

Далантаhан зүргэм намаяа дахуулан,
Дадал гэртэм сэхэ асарба.
Уруу дуруухан шарайгаа хобхолон,
Урсахан байшамни урматай болобо.
Хорёод жэл соо эжэл гэртэеэ
Хубаалдаабди хоюулан үгы биигээ.
Эжымнай хариhаар хада гэртээ
Эрьежэ маанадтаа бусахагүйнь эли байгаа.
Гэбэшье, бодолоо гэдэргэнь эрьюулэн,
Гэнэдэhэн сэдьхэлээ дурсалгаар тэдхэхэм. 

Гуниг, баяр, жаргалым нэгэдүүлhэн
Гэрэйнгээ намтар олондо дэлгэхэм.
Эрдэмэй далайhаа амсажа хүртэхөө
Эндэ сугларhан эдирхэн нүхэдэй
Гуламтань болохо үндэр хүндэhөө
Гэмэрэн арсажа байгаагүй hайтай.
Улаан сурба шабинар – хүүгэдэй
Уурхайнь болоhон энэ гэртэ
Байдалаа тэхэреэхэ аза талаанда
Бурханай үршөөлөөр хүртэhэмнай сэнтэй.
Богоhымнай алхажа, шалымнай элээhэн
Багашуул, ехэшүүлшье хэмгүй олон.
Хүндымнай дэмжэжэ, сайемнай ууhан
Хүнүүды тоолоод яахамнайб – түмэн!
Оюутад, шабинар, нютагаймнай зоной
Оложол байрладаг жэнтэйхэн булан.
Эжымнай эдээнhээ хашарангүй балай
Эдеэень бэлдээд, хүлеэдэг hэн бэлэн.
Наhанайнгаа намтарай зузаахан хуудаhа
Манайнгаа гэртэ иража эхилэгшэд лэ,
Наранайнгаа эртэдэ түхеэрээд байдалаа,
Маша баяртай замдаа ябадаг лэ. 

 

Думы о Доме
Перевод Виктора Балдоржиева с оригинала 

I

Видно время пришло, я шагнул за порог.
Это было давно, утомил меня путь.
И родимого Дома, качаясь, дымок
Всё обратно манил, будто хочет вернуть.
Согревал моё сердце домашний очаг,
И душа наполнялась великой тоской:
Это помнилось тоонто и первый мой шаг.
Видно время пришло возвратиться домой.
Там, как раньше моя седовласая мать,
Дом родимый хозяина будет встречать:
Постигать его путь и пытливо внимать,
И до боли пытаться всего разгадать…

И тропинка, что часто манила, звала,
В Дом родимый обратно меня привела.
Приунывший обличьем мой старенький Дом
Неожиданно ожил, встречая меня.
Двадцать лет мы жили согласно вдвоём,
И вот делимся снова теплом у огня.
Наша мать в ином мире, за дальней горой,
Нас не сможет уже никогда навестить.
Только мыслью её возвращу я домой,
Память будет мне сердце опять бередить.

Воедино сведу я с весельем печаль
И поведаю многим о Доме своём,
Там глубинная зыбь, океанская даль –
Всё в одном очаге, называемом Дом!
Слышен гомон и смех голытьбы-детворы,
Дом – для многих родное гнездо до поры.
Он со временем станет и сказкой, и сном,
По велению Бога родились мы в нём.
Нашу дверь открывали достаток, сума –
И парней, и девчат, земляков невзначай,
Разделявших еду или пивших наш чай.
И зачем их считать, если было их тьма!
Был для многих уютным, желанным углом
Наш невзрачный, но сытый и старенький Дом.
Суетилась, готовила стол наша мать,
Чтобы каждого Дом был готов повстречать.
Время пишет судьбу, её первый листок –
Предвещает живущим грядущие дни.
Утро жизни – начало далёких дорог,
И счастливыми в путь отправлялись они…

 

 

 

You have no rights to post comments